بررسی شگردهای زبانی طنزپردازی در آثار عمران صلاحی

طنز یکی از شیوه های موثر و کار آمد است که با استفاده از فنون رایج ادبی نظیر تشبیه، کنایه و رمز، اغراق، آشنا زدایی، ایهام، مقایسه ی امور ناسازگار، وارونه نمایی، تحامق، نقیضه نویسی، و... تصویری هنری از اجتماع نقیضین می سازد که گاهی با دستمایه ی طعنه و تمسخر خنده ای تامل بر انگیز ایجاد می کند و هدف آن اصلاح معایب است. برآنیم تا در مجال فراهم آمده در صفحات این تحقیق وپژوهش ضمن بررسی مباحث نظری طنز با تاکید بر سیر تطوروتحول طنز در دوره ی ادبیات معاصر به بررسی ابعاد و آثار یکی از مطرح ترین چهره های طنز در این عصر، عمران صلاحی پرداخته ودر حدتوان تصویری از نقش وجایگاه اودرطنز ارایه دهیم. هدف این پژوهش تجزیه و تحلیل آثار عمران با توجه به شگردهای زبانی وطبقه بندی آنها در آثارنظم ونثر اوست که ضمن بیان آنها که از طریق روش کتابخانه ای به دست آمده است به معرفی نمونه ها پرداخته می شود. در این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که نثر عمران با خود آگاهی بیشتری نوشته شده و شعر طنز او تلخ است و اثری از شادی در آن دیده نمی شود. چون بر گرفته از فقرزمانه است. در مراحل تکمیل این پایان نامه به شگردهای فراوانی از جمله: تشبیه، استعاره، پارادوکس، تشخیص و غیره رسیدیم که ممکن است طنز به معنای آنچه که در اذهان عامه به وجود آمده است نباشد ولی چنین موضوعی مورد تعهد و التزام عمران نیست با این حال همین اشعارش نمونه های بی نظیری در ادبیات طنزآمیز ایران است و او به روش خود طنز می سراید و معتقد است که باید گفتنی ها را گفت.